Vistas de página en total

23 ene 2013

Memorias históricas.

  Esta historia conta, como un grupo de galegos obreiros, a clase proletariada, ou clase traballadora se revela contra os altos cargos da sociedades. Fora as lendas dunha Galicia sumisa. A rebeldía e o manifesto son a solución para amosar a nosa desconformidade con respecto a todalas inxustizas.
Os rebeldes fomos, somos e seremos a excepción que confirma a regra. Adeus convencionalismos, tradicionalismos, conservadurimos. Adeus dereita.




Vouvos contar un relato sobre unha historia moi cercana; o que lles aconteceu aos meus bisavós e ao meu tataravó na Galicia de principios do século XX, é dicir, sobre o 1905. Eles vivian en Coia, Vigo, e eran unha familia humilde, unida, e moi traballadora. Que día si, e noite tamén, adicabanse ao cultivo das terras dos señores caciques. A historia centrase, concretamente, no meu tataravó, no seu fillo; meu bisavó e na noiva deste, a miña bisavoa.


O tataravó tiña ao redor duns 70 anos; moitos para aquela época onde as menciñas non se dispoñian tan fácilmente coma hoxe en dia. E a maioría da xente pensaba que a súa morte estaba por chegar; crian que cunhas altas febres, pronto ian morrer, e de certo modo, así era. O tataravó vivía tristemente e en continua melancolía, xa que levaba gardando luto máis de 25 anos. Non houbo ningún dia que non lembrara aquel tráxico suceso da morte da súa muller, ao parir aos trillizos, que morreran tamén no acto. E todos, todos os dias, lembra á comadrona dicindo que non puidera facer nada pola súa muller, xa que perdera unha gran cantidade de sangue. A profunda tristeza e rabia, levaas consigo mesmo coma se fosen parte del. Esta dor lle consume dia a dia, a cada paso que da e a cada bocado de aire que respira.

O bisavó, chamábase Román e xunto cos seus irmáns, o poeta, o cura, e outro que se deu á "boa vida", foron os que sobreviron dos sete fillos que tiveran os seus pais. Pero en realidade, para o tataravó foi como se tivera un único fillo. Foi de feito, o que lle acompañou, en todos os aspectos da vida, dende que é consciente disto. Sobre todo, en traballar as terras, nas que o pai xa non podia dalo todo de si. Desprezaba a idea de que os seus irmáns non se preocuparan de escribirlles, polo menos, para preguntar pola saúde ou polo estado de ánimo do seu pai; quen sempre lle repetía que desexaba que os seus catro fillos levaran o seu propio ataúde cando este morrera.

Mentres tanto, a noiva do Román; Mar, era a alegría da casa, unha rapaza morena con rasgos exóticos, moi alegre, que intentaba animar a todo o que podia, moi carismática ela, optimista onde has haia. E moi, pero que moi responsable e traballadora. Eso sí, cun gran carácter liberal, e gran loitadora que reivindicaba os seus dereitos cando as inxustizas asomaban polas súas terras. E por suposto, namorada ata a médula de Román. Pero escondia un segredo: estaba embarazada. E ninguén o debería saber, unha, porque fuxiu da casa, cando o seu pai, o cacique, sospeitou de que estaba detrás dalgún dos que lle traballaban as terras. E dúas, porque cos seus vinte anos, fuxira a vivir á casiña de Román e do seu pai, o tataravó. De vez en cando, ia a hurtadillas a ver á súa nai que a protexia e a defendia do pai. E as veces, por culpa disto, a nai levaba algunha que outra, por parte do seu marido, o cacique. A filla odiabao.

Este home era malo a rabiar, e non tiña compasión ningunha cos que lle traballaban a terra, e menos co tataravó. Odiaba aos nenos, odiaba aos vellos, odiaba ás cousas doces e bonitas, coma os prados e as frores. De feito non habia nada que lle gustara, nada que lle facera sorrir. Quizais, o único que lle facia sentir ben era facer sentir mal aos demais, amosar o seu poder como señor dos foros que era. A súa diversión era observar dende as fiestras do seu pazo, os latifundios onde o vello seguia a traballar, al lado da súa casiña de pedra, matandose por facelo ben, pra que as terras deran boas colleitas. Este agochabase con dificultade pra plantar os legumes e os tubérculos, xa que padecia do lumbago e mais dunha enfermidade dos osos que teñen os maiores. E cando via que non podia mais, parabase un minutiño de nada a descansar, e era eiqui cando o cacique ia xunto del, pra dicirlle:

   - Maldito vello! Estiven observando o que fas nas miñas terras, e que é o que vexo? Nada! Eres un vago, non ves que non sabes facer nada? Nin poñer a semola, nin recollelo froito, nin regar os cultivos...Non ves que cando chegas xa morreu toda a prantación? 
   - Pe-pe-pe-ro señor, estou mal dos ósos...eu traballo e todos o saben...
   - Cala!Ademáis de lento, eres un vello contestón, e tes unha cara de morto enriba...sen ninguén que che quera, nin muller, nin fillos que se preocupen por ti, nin sequera tes can...Estás so. Eres un vello inservible. 
O vello aguantandolle a mirada, cheo de rabia, intentando conter as lágrimas, baixou a cabeza e mirou fixamente ao chan. Dúas bágoas caeronlle lentamente daqueles ollos que amosaban tanta impotencia ... aqueles ollos feridos de tanta inxustiza.
   - Asi que esta, é a derradeira vez que che aviso, vas ter que darme máis do que tes! Sexan cartos ou sexa comida! Danme igual, pero por traballar as miñas terras merezome moitisimo mais. Non sei como conseguiras seguir vivo con menos que comer. Pero a min iso dame igual! É o teu problema, asi que buscate a vida!
Mar, agochada detras da porta da casiña, espiou a conversa entre o seu pai; o cacique, e o seu sogro, ao que tanto queria. E decidiu facer algo ao respecto.

Un dia de tormenta e choiva, cando Mar estaba xa de tres meses, decidiu quedarse a durmir esa noite no medio e medio das terras do seu pai. Á mañá seguinte, envolta nunhas mantas, foi descuberta polos traballadores dos latifundios do seu pai. Estes fixeron un corro arredor dela, observandoa.

O barullo da xente, despertou ao cacique que, sobresaltado, ergueuse da cama e comezou a dar voces. Acercouse á fiestra e observou aos traballadores das suas terras, nun corrillo arredor de algo, pero non puido ver o que. Polo que decidiu sair a ver que estaba a pasar. A nai, asustada, foi detrás del. Cando saiu do pazo, comezou a berrar sen sentido, polo que todos os demais decataronse da súa presenza. O grupo de xente, temendo a súa reacción, cubriron á moza para que non a vira. Pero el, enfurecido dixo:

   - Panda de impertinentes, quitade de ahi! Que me estades ocultando? 
Como os traballadores non se movian, o cacique comezou a dar empuxóns, berrando:
   - Quitade de ahí! Fora!
E de repente, ao conseguir apartar á xente, os seus ollos quedaron fixos na figura dunha moza tirada na terra, que tiña o pelo diante da cara, mollado, revolto, sucio. Estaba tembrando e os seus brazos eran totalmente pálidos. As súas mans, cheas de terra, acercaronse ao cabelo, que foi apartado de diante da cara. Mentres se ia descubrindo a cara, a moza se erguiu...e o cacique, abraiado, dixo:
   - Mar.
Nese intre, o silencio reinou. Soamente se escoitou o son dos paxaros ao revolotear no ceo, ata que, de súpeto, a rapaza revelouse:
   - Padre. Que nin asi mereces que te chame. Un padre é alguén que sinte, que quere, que ama, que sorie, que fai feliz aos demais. Que coida ao seu e aos seus. Ti non tes sentimentos. Ti causas dor á xente que non o merece, a todos eles, a mamá e a min. Sabes que é o que fago aqui tirada? Estou coidando á terra, estou dandolle o meu calor, estou dando a miña vida por ela, como fan eles. Dia e noite. E non me importa seguir durmindo aqui. Porque isto é meu, e douno todo.
   - Pero volviches tola!? Que fas!? Levanta de ahi! E cala dunha vez! Deixa de dicir barbaridades.
O padre a colle por un brazo, e tira dela cara el ata que choca co seu ventre e se decata de que está embarazada. A mira e lle da unha labazada, pero ela di:
   - Non me importa que me despreces. Porque sempre haberá moitisimos mais que te desprecen a ti e á xente coma ti. Tedes todas estas terras, pero non son vosas!
   - Si que o son!
   - Traballas nelas? Non. As coidas? Non. Das a túa vida por elas? Tampouco! Eles si o fan, minuto a  minuto. E vas ti, e todos os que son coma ti e lles arrancades todos os seus dereitos! Toda a súa vida! Explotandoos, humillandoos, quitandolles cartos, froitos, comida...Pero o pobo, todos eles, e mais todos os demais revelarémonos. Eu comecei esta noite, pero xa verás. Aqui non vades gañar vos, xa cho digo agora. Vai preparandote...
   - Estás enferma e ainda encima, embarazada dalgún destos! Rebeldes que sodes uns rebeldes! Eso que levas dentro, - dirixindose a Mar- é o diablo! Non é da miña sangue, é de sangue pobre! Nin ti es a miña filla!
   - Vedes? Se non quere a sua filla, a quen vai querer? Como vai querer ás terras?...

Nese momento, chegou Román correndo a xunto dela, abrazouna como protexendoa e besouna. O tataravó, chegou alí tamén, collo dunha perna e cun bastón.
O cacique mirounos de reollo a todos, deuse a volta, e marchou cheo de odio. Viu á sua muller, colleuna dun brazo e botoulle a culpa de todo o ocurrido. Ela, separouse del e correu xunto da sua filla e abrazouna. O mundo se volvera na sua contra, pensou o home.

Moitos dos que non estiveran presentes no enfrontamento, coma Román e o seu pai, e outros traballadores mais, chegaron a xunto de Mar e apoiaronna en todo. Consideraban un gran acto de valentia o manifesto. A cubreron con mantas secas, aseguraronse de que ela e o bebé estaban en boas condicións e decidiron seguir o seu exemplo. Ninguén ata agora, poidera rebelarse contra o cacique. A súa filla foi o primeiro paso da revolta.

Esta noticia espallouse por todos os alrederoes de Vigo, e esa mesma noite, parte do barrio de Coia, decidiu ocupar as terras do cacique e instalarse nelas para a pasar a noite. O plan foi sinxelo, a golpe de manifesto durante toda a madrugada. Miles e miles de murmullos chegaban aos oidos do cacique. Soamente foi necesaria unha noite para que o cacique, non puidera mais coa situacion. Colleu e desapareceu. Ninguén supo nunca máis nada de el. Moitos dos señores da terras temeron isto e fuxiron.
Os traballadores tomaron rendas no asunto e, a partir de ahi, decidiron crear as sociedades agrarias e sindicatos, para defender os seus dereitos.



Coma a persoaxe feminina da historia, Mar, eu, polo menos, seguirei adiante cos meus ideais para loitar polo que quero. Se fai falla, rompendo as normas. So para acadar o que quero: a igualdade.