As miñas fotografías.

Aquí vos deixo con catro fotografías que fixen dos acantilados de San Andrés de Teixido.
Estos acantilados son os mais altos da Europa continental xa que teñen 612 metros de altura sobre o nivel do mar. 
Utilizei o programa Picassa para dárlles outros efectos.

Unha noite de medo.

Un amigo meu, contoume unha historia do San Maín. 
Eu, que non tiña nin idea diso, díxenlle que non sabía o que era e que mais nunca o celebrara.
Contoume que era unha especie de Halloween galego e comezou a falar dunha noite do 31 de outubro, de cando era neno, e esa noite ansiabaa tanto coma o Nadal.
O seu pai fai uns anos, contáralle que esa noite, era moi probable que a Santa Compaña paseara polos al rededores da súa casa, a parroquia, as fontes, e as demais casas... Tratábanse de ánimas ou almas en pena que portaban cirios e que ian precedidos por un vivo que levaba unha cruz na man. Cada paso que daba o vivo, envelleciao e volviao cada vez mais morto que vivo. O vivo procuraba de atopar a unha persoa para que ocupara o seu posto, e poder marchar libre, sen estar condenado de por vida a vagar na búsqueda da morte.
Cando ese dia chegou, ia néboa pola tarde-noite, o que lle daba moito máis suspense ao momneto.
O meu amigo, pasouse toda a tarde preparando o mesmo ritual de sempre. Antes da media noite, foi solo e puso cerca do camiño que estaba diante da súa casa, as súas calabazas coa intención de que pasara a Santa Compaña. Pero aínda así, sempre co medo que esto supón. El dexesaba que pasaran por ali, xa que o facia algo raro e misterioso, pero estaba morto de medo. E antes de que deran as doce en punto, saiu correndo, deixando as calabazas cunha vela encendidas, e entrou na casa e meteuse na cama. Unha vez dentro, costoulle durmir, pensando se a Santa Compaña o veria e o seguiria ata a sua habitación. Como nunca puido dormir esa noite, o que facia era ir xunto á ventá, envolto nunha manta, como se a manta lle fose a protexer deles, pero aínda así, sentiase escondido e quentiño. Miraba de reollo pola fiestra e queria comprobar que ninguén estaba alí, pero a néboa non lle deixaba ver. Soamente veia as luces difuminadas que suporia que eran as veliñas dentro das calabazas. Ainda asi, temia que fosen as luces dos cirios... Volveuse á cama, e o vento daba golpes na ventá. Sentía medo. E nunca conseguia durmir ben. O pouco que durmiu, soñou con que a Santa Compaña lle visitaba naquel camiño. Cando os viu, as luces apagáronse de repente. Intentou quedarse queto para que non o viran, pero xa era demasiado tarde...Abriu os ollos e era de noite, tiña frio. As velas estaban encendidas, pero el non estaba na súa cama metidiño. Estaba naquel camiño escuro, solo, desprotexido sen a súa mantiña e coa incertidumbre de si eso foi un soño ou non.

AS CALABAZAS UTILIZADAS POLO MEU AMIGO FORON ESTAS:

Foto realizada por min, a traves de Picasa.